24 kwietnia 2018
Otóż i nadeszło "niebawem". Godzina 2:30 nad ranem: czas zacząć od podziękowań i tłumaczeń. Przede wszystkim - ku mojemu zdziwieniu - nie mogę na spokojnie pracować w edytorze tekstu i wkleić rezultatów na tę stronę. Muszę pisać tu. Oznacza to możliwość pracy tylko w trybie online oraz pewien dyskomfort. Nie wiem, czy wszystkie informacje powinny ujrzeć światło publicznych monitorów. Może więc tu zamieszczać będę wątki ogólne, a szczegóły zachowam na później, dla innych form wyrazu i tylko niektórych par oczu.
W każdym razie - książka zawiera wspomnienia moich dziadków, zwłaszcza babci, jej młodszej siostry (z którą nagrywałam wielogodzinne rozmowy) i pozostałych członków rodziny. Po co zbierałam te opowieści? Na pewno właśnie dla tych wszystkich opowiadających, aby ich słowa nie przepadły w niepamięci. Na pewno wspomnienia te będą cenne dla mojej córki, dla moich siostrzeńców i ich dzieci. Spojrzą kilka pokoleń wstecz i będę wiedzieli, skąd pochodzą.
Wszystkim, którzy podzielili się ze mną historiami i poświęcili czas tej sprawie rodzinnej, serdecznie dziękuję. Nie wszystkie historie są wzniosłe, ani nawet zabawne. Te gorsze wątki staram się opisać w przyjaznej wersji, z sercem i zrozumieniem. Co było, to było. Każdy starał się żyć najlepiej, jak umiał.
Dołożę wszelkich starań, aby te notatki nie były nudne. Złapałam się za głowę, czytając spis dialogów - tego nie da się znieść. Zdecydowałam się więc mianować samą siebie narratorem opowieści. Wszystko filtruję przez swoją głowę.